I won't give you my joy
When the enemy takes all
When the fields are filled with graves
When the woods turn to coal
When the cities turn to ash
What remains is man
Buried deep in his bunker-tomb.
A bug, trapped in amber
Spread-eagled in flight unending
Flight without motion
Flight without life.
He sits walled in this bunker
While demons and shades rattle through the darkness
While the snakes of primordial sin slither
Through the dust crumbling from the mortal flesh
And the darkness lives with the color of phantasms.
Bound, in dusty manacles
No land, no house, no world
No clothing, no food
He hides his soul in a rat's warren
Deep inside his skull.
When all of a sudden, light appears
As the bunker-tomb splits ajar
And the bright face of the foeman emerges
From the fog of foreign sunbeams.
He commands:
Take joy in these chains!
Bow to this dust!
Rejoice and sin for the graveyards
Where your friends and brothers lie by my hand.
But the lion's heart rises
And with it all demons and shades
All the snakes and creepers
All the phantasms and thalasams.
Defiantly they say, no!
No!
Never!
What is the body, if not a shell?
And what are the chains, the grave, the desolations
But fears and phantoms?
Everything was taken from me!
By force, sans justice, sans reason, by malice!
But there is what you can't take from me
What all the guns and clubs cannot take
What I won't give.
Did you hear, foeman?
Did you hear, accursed tyrant?
Did you hear me, whore of Satan?
I won't give you my joy.
- Nicholas R. Jeelvy
Editors Note - this poem was originally written in the author's native tongue which we also publish below. He translated it himself.
Кога душманите ќе земат све
Кога полињата ќе станат гробишта
Кога шумите ќе јагленисаат
Кога градовите ќе пеплосаат
Останува човекот,
Закопан длабоко во бункер - гроб.
Бубачка, заробена во килибар
Раскрилена, во вечен лет
Лет во место
Лет без живот.
Заѕидан во бункерот седам
Дури во темнината
Роворат аветите и бесовите
Што живеат во мојата свест.
Дури се влечкаат гуите на првобитниот грев
Во правта што се рони од смртното тело
Се исполнува мракот со фантазми и таласами.
Заробен, окован во правливи пранги
Без земја, без куќа, без свет
Без облека, без храна
Ја сокривам душата во стаорска дупка
Длабоко во мојот череп.
Кога блика светлина
Се расцепува бункерот - гроб.
И светлото лице на душманот испливува
Од маглата на туѓите зраци.
Ми заповедува:
Радувај се на овие пранги!
Поклони се на оваа пепел!
Воскликнувај и пеј за гробиштата
Што ги населив со твоите браќа и другари!
Но се издига срце јуначко
А со него сите авети и бесови
Сите гуи и акрепи
Сите фантазми и таласами
Непокорно велат, не!
Не!
Никогаш!
Што е телото, ако не корупка
А што се прангите, гробот и пустошот
Ако не стравови и фантоми?
Све ми беше одземено
Со сила, без правда, без разум, со злоба.
Но тоа едното, што не можеш да ми го земеш,
Што сите пушки и пендреци не можат да го земат
Нема да ти го дадам.
Чу ли, душмане?
Чу ли, клет тиранину?
Чу ли, курво сотонска?
Не ти ја давам радоста!
